Pięć osób, które spotykamy w niebie, Mitch Albom - recenzja #191

Każdy z nas ma chyba swoją własną wizję nieba i trudno nie zgodzić się z Mitchem Albom, że "ludzie myślą, że niebo to rajski ogród, miejsce, gdzie można bujać w obłokach, beztrosko włóczyć się nad rzeką czy po górach".  On sam w swojej powieści "Pięć osób, które spotykamy w niebie" prezentuje własną wizję nieba. Prostą, ale budującą. 

Eddie jest weteranem wojennym, który pracuje jako mechanik w wesołym miasteczku. W dniu swoich osiemdziesiątych trzecich urodzin ginie w tragicznym wypadku, próbując ratować małą dziewczynką, na którą spada urwany wagonik kolejki. Jego dusza nie unosi się i nigdzie nie płynie, a Eddie zastanawia się gdzie trafił, bo miejsce w którym się obudził nie przypomina rajskiego ogrodu. Dowiaduje się, że niebo to miejsce, gdzie ma spotkać pięć osób, które pomogą mu zrozumieć, dlaczego żył tak, a nie inaczej.

Pięć osób które spotyka Eddie, to nie ludzie których  dobrze znał, ale osoby których drogi życiowe w którymś momencie przecięły się ze ścieżkami Eddiego, nawet jeśli byli to ludzie dla niego kompletnie obcy. Ta piątka staje się mentorami głównego bohatera, przekazując mu lekcje, które mają mu pomóc zrozumieć "dlaczego w życiu czułeś to co czułeś i dlaczego już dłużej nie musisz tego czuć". Lekcje przekazywane przez niebiańskich nauczycieli pozwalają Eddiemu spojrzeć na wydarzenia swojego życia w zupełnie innym świetle, bo niebo polega na tym, by zrozumieć swoje wczoraj. 

Przyznaję, że gdyby nie fakt, że książka Mitcha Albom'a znajduje się na liście BBC, 100 książek, które należy przeczytać, pewnie po "Pięć osób, które spotykamy w niebie" nie przeczytała. Obawiałam się, że zawarte mądrości okażą się w istocie banałami i truizmami. Na szczęście jednak moje przewidywania się nie sprawdziły. 

W tej prostej wizji nieba przedstawionej przez Alboma jest coś podnoszącego na duchu.  Autor uświadamia nam że nasze życie, mimo że czasem tak się wydaje, nie jest puste i bezsensowne. Jesteśmy potrzebni i kochani. Życie ludzkie, jest zależne od wielu innych istnień. Wszyscy tworzymy jedność i jesteśmy ze sobą powiązani. Wszystko co robimy ma sens i wpływa nie tylko na nas, ale i na życie innych ludzi. 

Czy przepis na niebo może być tak prosty? Spojrzeć na swoje życie i zastanowić się co zmienić, by osiągnąć równowagę wewnętrzną, pogodzić się z samym sobą, przebaczyć sobie i innym, tak by swoje życie przeżyć jak najlepiej, osiągnąć szczęście i niebo. 

Bez zbędnego moralizatorstwa, autor przekazuje wiele prostych prawd, które pomagają uświadomić sobie rzeczywistą wartość człowieka. Czytelnik nie musi główkować, szukać drugiego dna. Lekcje, które autor chciał przekazać otrzymujemy niemal na tacy. Pewnie można zarzucić pisarzowi banalność takiego rozwiązania, ale osobiście mi ta bezpośredniość i prostota przypadła do gustu.  

Nie napiszę, że "Pięć osób, które spotykamy w niebie to książka" wybitna i  odkrywcza, bo nie jest. Jednak ma w sobie to coś, co zmusza by się zatrzymać i zastanowić nad swoim życiem i w pewnym stopniu oswoić się ze śmiercią. Krzepiący tytuł.

Pięć osób, które spotykamy w niebie, Mitch Albom, Wydawnictwo Świat Książki,  2004, ss. 200