Samotność, Hubert Klimko-Dobrzaniecki- recenzja #115

Samotność najczęściej ma negatywny wydźwięk. Większość z nas na którymś etapie życia jej doświadcza.

Dla niektórych z nas samotność to stan przejściowy, spowodowany szczególnymi okolicznościami, dla innych staje się czymś co na trwałe definiuje życie i czyni nieszczęśliwymi. Jednak zdarzają się przypadki, że samotność jest stanem jak najbardziej pożądanym i normalnym. Z takim przypadkiem mamy do czynienia w powieści Huberta Klimko - Dobrznieckiego "Samotność".

Bruno Stressmayer, główny bohater powieści prowadzi bardzo uporządkowane życie. Wszystko jest zaplanowane i do bólu przewidywalne. Jest bogatym Austriakiem, który żyje wynajmu i nie musi pracować. Każdy jego dzień jest rutynowy i pozbawiony niespodzianek. Jego życie składa się  z wizyt u lekarza (bardzo chce być chory) i rzadkich podróży komunikacją publiczną.  Świat nie jest dla niego przyjaznym miejscem, a inni ludzie mogliby dla niego nie istnieć. Narzeka na wszystko i wszystkich. Jest niepoprawny politycznie nienawidząc Żydów, Arabów i każdego obcokrajowca przebywającego w jego ukochanym Wiedniu. Narzeka na właścicieli psów, kobiet uprawiających nordic- walking, sąsiadów wędkarzy.

'Samotność to ja' mawia Bruno. To jedyny stan, który mu odpowiada.

"Samotność" Huberta Klimko- Dobrzanieckiego to nie mający końca monolog Bruna, monolog o samotności. 

Bruno to tak naprawdę antybohater, który do najmilszych ludzi nie należy. Wzbudza zdecydowaną niechęć otoczenia, bo gardzi wszystkim i wszystkimi. Nietypową postać autor wybrał na bohatera swojej powieści. Nie dość że ciężko go lubić za poglądy i alienację, to na dodatek bogaty i  nic nie musi robić,  nie ma żadnych problemów i aspiracji. Jednak postać Bruna oprócz niechęci wywołuje również współczucie i żal. Bohater zamknął się bezpiecznej klatce swojego osamotnienia, w swoim idealnym życiu pozbawionym trosk, które tak naprawdę okazuje się być pułapką, złudnym poczuciem bezpieczeństwa jaki daje spokój codziennej rutyny.

W tej niewielkiej książeczce autor przypomina podstawową prawdę o ludziach i ich potrzebie kontaktu oraz potrzebie uczuć. Bo człowiek potrzebuje kontaktu z drugim człowiekiem, tak jak w tym afrykańskim przysłowiu „Jeśli chcesz iść szybko, idź sam. Jeśli chcesz zajść daleko weź kogoś ze sobą”. Ludzie są bardziej współzależni niż nam się wydaje i nie jesteśmy stworzeni by żyć w samotności, bez emocji, przeżyć i zaangażowania.

"Samotność" to powieść warta uwagi, przepełniona sarkazmem, ironią, czarnym humorem, dzięki któremu widzimy bohaterów w krzywym zwierciadle. Napisana bez emocji, ale przecież sam bohater ich nie odczuwa. Niewiele się w niej akcji, ale jest  pełna celnych spostrzeżeń i nad wyraz udanych obserwacji chorób nękających nasze społeczeństwo.

„...bo samotność to stan, który oswoiłem, do którego się przyzwyczaiłem i który bywa przez niektórych wręcz pożądany , choć nie  jest i nie będzie im nigdy dany. Ja ją mam. Samotność jest moja. I dobrze nam razem?” Sam autor stawiając znak zapytania ma wątpliwości.

Samotność, Hubert Klimko- Dobrzaniecki, Wydawnictwo Noir Sur Blanc, 2015. ss. 154