Najgorszy czlowiek na świecie, Małgorzata Halber - recenzja #98

"Najgorszy człowiek na świecie" Małgorzaty Halber to jedna z najtrudniejszym i bardziej przygnębiających książek jakie czytałam. To bardzo szczery przekaz, po której człowiek czuje się jak rozbite lustro, a potem próbuje poskładać się w jeden kawałek.

Krystyna,  ma świetną pracę w telewizji, chłopaka, jest magistrem filozofii, przy tym alkoholiczką i narkomanką. Wygadana, wesoła i przebojowa imprezowiczka, tak widzą ją inni, a ona sama wśród ludzi czuje się bardzo niepewnie.  Odwagi dodaje jej alkohol. Przed szkołą, po pracy, na imprezie, przed randką, by dobrze się bawić, by się nie bać. Przed trzydziestką Krystyna postanawia przestać pić. 

 "Nałóg bierze się z braku. Z tego, że jesteś pusty w środku. Pusty i zaniepokojony(...) jesteś wydrążony w środku, albo tak Ci się przynajmniej wydaje. Że jest pusto i cicho, a ty jesteś zamknięty w swoim pokoju i za mało się starasz."

"Najgorszy człowiek na świecie" to bezkompromisowy opis doświadczenia jakim jest nałóg i trudnej drogi wychodzenia z niego. Tej książki nie da się ocenić, nie nadaje się nawet do tego żeby ją zrecenzować,  bo jak ocenić tak osobiste wyznanie.  Lektura bolała, przez swoją autentyczność i szczerość. Podziwiam autorkę, za odwagę, że zdecydowała się spisać i opublikować tę historię, bo w postaci Krystyny jest trochę autorki.

Krystyna, główna bohaterka i narratorka, to osoba, której jednocześnie współczułam i podziwiałam.

Podziwiałam za odwagę, że przyznała się sama przed sobą, że ma problem, że próbuje walczyć o lepszą siebie, bez narkotyków i bez alkoholu. Z drugiej strony jej największym wrogiem jest ona sama. W trakcie lektury chciałam ją po prostu przytulić. 

Krystyna jest osobą która ma w sobie bardzo wiele emocji, od których ucieka, bo siebie nie zna. Staje przed zadaniem zrozumienia, kim jest. Zadaniem bolesnym i trudnym, ale szuka swojej nowej lepszej drogi, znajduje w sobie odwagę by wreszcie być sobą.

"Czy trzeba odwagi, aby powiedzieć najbliższym przyjaciołom "cierpię na chorobę, która może spowodować, że stanę się wyrzutkiem społeczeństwa"? (...) Ile trzeba odwagi, by przestać pić, nawet wtedy, kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że w ten sposób ratuje swoje życie."

Malgorzacie Halber dzięki językowi swojej powieści, dosadnemu i bezpruderyjnemu udało się trafić w sedno, i właśnie dlatego "Najgorszy człowiek na świecie" ma taką siłę rażenia. Pewnie styl i język nie czynią z powieści wielkiego dzieła literackiego, ale moim zdaniem nie dało się jej napisać inaczej, autorka szybko i niestety boleśnie stawia kawę na ławę. Dzięki temu jest historia Krystyny jest prawdziwa, szczera, bardzo osobista, przełamuje tabu jakim jest uzależnienie i łamie stereotypy, że alkoholik to nie tylko żul spod sklepu monopolowego, ale zwyczajny szary człowiek, którego codziennie mijamy na ulicy.

 

"Najgorszy człowiek na świecie" to bardzo emocjonalna powieść, zmusza do zatrzymania i zastanowienia się nad sobą. To nie jest historia tylko o alkoholizmie, to książka o wszystkich uzależnieniach, dzięki temu jest tak uniwersalna.

"Każdy się wstydzi. Każdy wstydzi się trzech rzeczy. Że nie jest ładny. Że za mało wie. I że nie wystarczająco dobrze radzi sobie w życiu. Każdy."

To autoterapia, do konfrontacji z własnymi lękami i demonami.

 

 Najgorszy człowiek na świecie, Małgorzata Halber, Wydawnictwo Znak Literanova, 2015, ss. 352