Motylek, Katarzyna Puzyńska - recenzja #94

Nazwisko Katarzyny Puzyńskiej prześladowało mnie od dłuższego czasu. Z prześladowcą trzeba się zmierzyć, ale nawet na ten moment musiałam poczekać, bo kolejki w bibliotece ogromne, a to też chyba o czymś świadczy.
Nadszedł ten dzień, a raczej wieczór kiedy rozpoczęłam lekturę "Motylka" i przyznam, że Katarzyna Puzyńska zaserwowała mi taki kryminał, dla którego zarwałam noc. Zachwycam się tym debiutem. Cud miód i orzeszki.

W mroźny zimowy poranek na skraju mazurskiej wsi zostaje znalezione ciało zakonnicy. Początkowo wydaje się, że kobietę potrącił samochód. Szybko okazuje się jednak, że ktoś ją zabił i potem upozorował wypadek. Kilka dni później ginie kolejna osoba. Ofiary nie wydają się być ze sobą w żaden sposób związane. Zaczyna się wyścig z czasem. Policja musi odnaleźć mordercę, zanim zginą następne kobiety.

Śledztwo prowadzone przez aspiranta Daniela  Podgórskiego i jego zespół, ze wsparciem komisarz Klementyny Kopp ujawnia tajemnice mrocznej przeszłości zakonnicy, przy okazji odkrywając też mniejsze lub większe przewinienia mieszkańców tylko na pozór sielskiej miejscowości.

To było moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Nie spodziewałam się aż tak obiecującego debiutu i tak dobrego kryminału.

Jak tylko rozpoczęłam lekturę dało się poczuć inspirację twórczością Camilli Läckberg, i nie dziwię się specjalnie porównaniem Puzyńskiej do tej szwedzkiej pisarki. Co prawda przeniesienie akcji do małej miejscowości bliższe jest twórczości Agathy Christie, jednak Lipowo przypomniało mi o szwedzkiej Fjällbace. Wątek kryminalny z mocno rozbudowanym wątkiem społecznym również kojarzy się ze szwedzką pisarką. Nawet w bohaterach dopatrzyłam się pewnych podobieństw.

Nie odbieram inspiracji twórczością Lackberg jako wadę tej książki, bardziej jako zaletę, jako że twórczość Läckberg bardzo lubię . Inspiracja, inspiracją, podobieństw też można się doszukiwać, ale "Motylek" to zdecydowanie oryginalna i wyjątkowa powieść Puzyńskiej. Jak dla mnie autorka tymi podobieństwami podniosła sobie tylko poprzeczkę i postawiła przed sobą trudne zadanie. Skomplikowana zagadka kryminalna i do tego rozbudowany wątek obyczajowy łatwo jest zepsuć, pogubić się,  a według mnie autorka świetnie uporała się zarówno z jednym jak i drugim wątkiem, spisując się na medal.

Pisarka świetnie poradziła sobie z wielowątkową i dość skomplikowaną fabułą.  Wysoko oceniam narrację, autorka przedstawia sprawę z kilku perspektyw, dzięki czemu można na sprawę popatrzeć z kilku punktów widzenia i ma się wrażenie, że jest się uczestnikiem śledztwa.
Kolejna wielka zaleta powieści to "drażnienie się" z czytelnikiem, pisarka w ten sposób doskonale buduje napięcie, już ujawnia kolejne informacje, już odkrywa kolejne karty, a tu bach, przerwa na reklamy, przechodzimy do kolejnego wątku. Faktem jest, że  dzięki temu zabiegowi nie mogłam się oderwać od lektury.

Oprócz dobrze skonstruowanej zagadki kryminalnej jest ciekawy wątek obyczajowy, który w zasadzie wciągnął mnie nawet bardziej niż samo rozwiązanie zagadki morderstw.

Puzyńska jest świetnym obserwatorem. Fenomenalnie oddała klimat małej, trochę dusznej społeczności, jej wady, zalety, pokazując, że każdy ma jakieś tajemnice i trupy schowane w szafach, o których lepiej żeby nikt się nie dowiedział.

Pisarka zaprezentowała w "Motylku" całą plejadę bohaterów. Różne osobowości, charaktery, Puzyńska zręcznie przy tym operuje stereotypami i dzięki temu właśnie udało jej się  tak dobrze odtworzyć obraz mieszkańców Lipowa.
Polubiłam komisarz Klementynę "Niemile- widzianą" Kopp, nie wiedzieć czemu w mojej głowie widziałam ją jako dojrzałą Lisabeth Salander, z jej ulubionymi spoko i okey, trochę ekscentryczna, charyzmatyczna i bardzo tajemnicza postać.
Podobało mi się to, że nawet  bohaterowie drugoplanowi, którzy wydają się być dla fabuły mało istotni, otrzymali od autorki indywidualne cechy, swój własny portret i pozostają w pamięci.

Jedyny co mnie drażniło, to znajome również z powieści Lackberg opieranie się bohaterów na przeczuciach "coś mu umykało i to nawracające uczucie nie dawało mu spokoju". Bardziej śmieszyło niż denerwowało ciągłe powtórzenia pełnionych przez policjantów funkcji wraz z ich pełnym imieniem i nazwiskiem. "Komisarz kryminalna Klementyna Kopp" oraz "Młodszy aspirant Daniel Podgórski", będą mi się śnić po nocach.

Motylek to niezwykle wciągający, bardzo dobrze skonstruowany, przemyślany i dopracowany kryminał, którego czytanie to czysta przyjemność. Wiem na pewno, że dzięki Katarzynie Puzyńskiej odwiedzę Lipowo nie raz, do czego Was również zachęcam.

Motylek, Katarzyna Puzyńska, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2014, ss.608