Nomen Omen, Marta Kisiel - recenzja #132

Marta Kisiel znana większości jako Ałtorka ( jak sama o sobie pisze) bliższa jest mi jednak jako tłumaczka. Już nie raz mogłam się przekonać jak świetnym jest tłumaczem, czytając powieści   w jej przekładzie. "Nomen Omen" to moje drugie spotkanie z  Martą Kisiel pisarką.   Powieść absurdalna, groteskowa i prześmiewcza, przy której można osiągnąć stan bliski nirwany.

Główną bohaterką powieści jest Salomea Klementyna Przygoda, która przyciąga kłopoty jak magnes. Pewnego dnia dwudziestopięciolatka postanawia uwolnić się od swojej zwariowanej familii i przeprowadza się do Wrocławia. Wolność Salki nie trwa długo, bo po kilku dniach w swoim łóżku odnajduje swojego brata. Niedaś postanawia doszczętnie zatruć siostrze, oznajmiając siostrze, że planuje z nią zamieszkać. Wizyta brata to dopiero początek przygód a raczej dramatów i tragedii Salki: Niedaś zostaje oskarżony o morderstwo, a przez własną siostrę o usiłowanie utopienia w Odrze. Sympatyczna starsza Pani od której Salka wynajmuje mieszkanie dwoi się i troi, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Do tego dorzucimy zmartwychwstałego pradziadka i przedwojenne Breslau w tle. Ahoj Przygodo!

"Nomen Omen" to powieść z dreszczykiem, przy której czytelnik zaśmiewa się do łez. Komedia, horror, fantasy, przewijający się w tle historyczny Wrocław, zagadka kryminalna i świat Warcrafta, taką mieszanką wybuchową jest powieść Ałtorki. Na pierwszy rzut oka trudna kompilacja, ale efekt jest bardzo lekkostrawny i łatwo przyswajalny.

Humor i język to największe atuty powieści Marty Kisiel. Dowcip słowny, sytuacyjny wprost wypływa z każdej strony "Nomen Omen". Książka pełna jest smaczków, gier słownych, powiązań i nawiązań do pozycji, które spędzały sen z powiek każdemu licealiście, do tego nieśmiertelna łacina.

Zostałam fanką poczucia humoru autorki, ironicznego, sarkastycznego, często groteskowego i absurdalnego.

W powieści mamy korowód różnobarwnych postaci. Salka, postać tragiczna, wieczny pechowiec któremu wiatr wieje w oczy. Brat Salki, Niedaś, pogromca czartów przy pomocy osikanego kołka, Bartek, filolog o zacięciu romantycznym ( moja ulubiona postać, zaraz po papudze). Tajemnicze trzy starsze panie, Basia killująca glanem, do tego pochłaniająca wafelki papuga i upiór wędrujący po Wrocławiu w poszukiwaniu właścicielek złotych warkoczy. Sami przyznacie, że ekipa jest ciekawa i nietypowa.

Czytając "Nomem omen" trudno o brak porównań do  debiutu pisarki "Dożywocia" Dla mnie jednak to dwie różne pozycje: "Dożywocie" to zbiór opowiadań, "Nomem omen" to powieść pełną gębą. Obie bardzo dobre, dowcipne, oryginalne. Nie podejmuję się wyboru która lepsza, bo każda je na swój sposób wyjątkowa i każda uśmiechem zdobyła moje serce.

"Nomem omen" to nietuzinkowa pozycja. Fabuła jest niezwykle wciągająca,z licznymi niespodziankami i zwrotami akcji i lekcją historii na dokładkę. Charakterystyczne i zabawne postacie, do tego cała masa humoru. To wszystko sprawia, że obok tej książki nie da się przejść obojętnie. Książka, którą czyta się zbyt szybko i przy której szeroki uśmiech nie schodzi z twarzy.

Nomen Omen, Marta Kisiel, Wydawnictwo Uroboros, 2014, ss. 336