Obejrzane w międzyczasie #2 luty 2016

Mój filmowy luty był całkiem przyzwoity. Udało mi się obejrzeć aż 7 filmów. Tematycznie, jak to u mnie,  totalny misz-masz. Było trochę science-fiction, animacja, komedia, obyczajówka. Baa nawet dwa filmy nominowane do tegorocznych Oscarów obejrzałam. I oczywiście miesiąc bez Simona Pegga byłby miesiącem straconym.

Zapraszam na małe filmowe podsumowanie lutego:

400 days (2016) w reżyserii Matt'a Osterman'a

Mój największy zawód, trailer był rewelacyjny, sam pomysł na fabułę również, jednak coś poszło nie tak, bardzo nie tak.

Kilku młodych astronautów decyduje się przystąpić do nietypowego programu, trwającej tytułowe 400 dni symulacji mającej na celu zbadanie jak długo człowiek może żyć w izolacji. Jak łatwo przewidzieć im dłużej trwa eksperyment tym gorszy jest stan psychiczny bohaterów, sytuacji nie poprawia nieplanowana utrata kontaktu z kontrolą lotu.W miarę upływu czasu zaczynają podejrzewać, że coś z symulacją jest nie tak, a granica między fikcją a rzeczywistością powoli zaczyna się zacierać. 400 dni to film z dużym potencjałem, niestety zmarnowanym. Kiepskie dialogi i wrażenie, że scenarzystom po świetnym wprowadzeniu zabrakło pomysłów w którą stronę poprowadzić akcję, niedopracowane postacie. Miało być psychologiczne sci-fi, wyszedł kiepski melodramat.

Jak dogonić szczęście (2014) w reżyserii Peter'a Chelsom'a

Hector (w tej roli Simon Pegg) jest psychiatrą. Praca przynosi mu coraz mniej satysfakcji, bo nie

potrafi sprawić by jego pacjenci znowu stali się szczęśliwi. Porzuca swoje wygodne życie w Londynie oraz swoją dziewczynę Clarę ( Rosamund Pike) i wyrusza w podróż poszukując odpowiedzi na pytanie: co sprawa, że ludzie są szczęśliwi?. Film Chelesoma robi bardzo dobre pierwsze wrażenie, ale jak dla mnie jest uroczo naiwny. Mamy szczęśliwych Afrykańczyków, mądrych buddystów i Simona Pegga, którego nie można nie lubić (choć dla mnie to jego najdziwniejsza i chyba najsłabsza rola), film pełen banałów, stereotypów i naiwnych truizmów. Dla tych którzy nie szukają głębi będzie to bardzo sympatyczne i odprężające kino.

Chciwość (2011) w reżyserii J.C. Chandor'a

Genialny, wymagający bardzo dużo skupienia. Film opowiada o pierwszych 24 godzinach kryzysu na Wall Street. Analityk finansowy pracujący dla jednej z firm inwestycyjnych ( w  tej roli Stanley Tucci) odkrywa nieprawidłowości, które mogą mieć wpływ nie tylko na przyszłość spółki dla której pracuje, ale również dla całej gospodarki. Reżyser nie ocenia, nie roztrząsa przyczyn kryzysu, a bardziej skupia się na pracy maklerów i zarządzających. Świetna gra aktorska Kevina Spacey, Jeremy'ego Irons'a, Paula Bettanego. Mimo, że poruszana tematyka jest trudna (sama musiałam odkryć co kryje się i na czym polegają MBS'y) film wciąga. Kto by pomyślał, że ekonomia może być tak emocjonująca.

Paul (2011) w reżyserii Gregg'a Mottoli

Zwariowana komedia z fantastycznym duetem Pegg/Frost.

Dwóch komiksowych maniaków w czasie podróży po Stanach Zjednoczonych spotyka kosmitę Paula, który ucieka z tajnego wojskowego laboratorium. Graeme i Clive postanawiają mu pomóc dotrzeć na statek i powrócić na ojczystą planetę.

Prześmieszna, pełna akcji i zwariowanego humoru komedia.  Simon Pegg i Nick Frost wysłali w kosmos wszystko od Gwiezdnych Wojen po E.T. Po tym filmie na E.T. już nigdy nie spojrzę tak samo. Brakowało tylko agenta Muldera.

The Big Short (2015) w reżyserii Adam'a McKay'a

Dla mnie zdecydowany numer jeden wśród obejrzanych filmów. Film oparty na autentycznych wydarzeniach, które stały się początkiem światowego kryzysu ekonomicznego w latach 2007-2010.

Skupienie i koncentracja w czasie seansu są wymagane z racji poruszanego tematu. Jednak twórcom należy się duże uznanie za szacunek dla widza i tłumaczenie zawiłości instrumentów finansowych, ekonomii.

Przezabawne portrety dziwaków, którzy w czasie zapaści finansowej w 2008 roku dorobili się na kryzysie. Oświeca i jednocześnie potrafi rozwścieczyć. Świetna rola Steve'a Carella. Żałuję, że nie otrzymał statuetki Oscara.

 

Spotlight (2015) w reżyserii Tom'a McCarthego.

Tegoroczny zwycięzca w kategorii najlepszego filmu. Bardzo dobre kino, które ogląda się jak bardzo dobry dreszczowiec (poza rolą Rachel McAdams) Film opisujący prawdziwą historię śledztwa prowadzonych przez dziennikarzy Boston Globe, którzy docierają do szokujących danych na temat siatki pedofilskiej w Kościele Katolickim, skutecznie tuszowanej przez władze kościelne.

Historia która powoduje ciarki, zarówno od na godną pogardy działalność, zamiatanie problemu pod dywan, jak i dziennikarskiej zaradności i odwagi.

Zwierzogród (2016) w reżyserii  Byron'a Howard'a i Rich'a Moore

Zwierzogród to wyjątkowa metropolia bo zamieszkiwana wyłącznie przez zwierzęta,  w której każdy zwierzak mały i duży może spełnić swoje marzenie i być tym kim zapragnie. Tak do Zwierzogrodu trafia Judy Hops, mała króliczka, której wielkim marzeniem jest być policjantka. Judy musi połączyć siły z lisem Nickiem Bajerem by rozwiązać sprawę tajemniczych zniknięć mieszkańców miasta.

Na filmie byłam z moją córką i z perspektywy dorosłego napiszę, że Disney stworzył bardzo mądrą animację o uprzedzeniach rasowych, segregacji i tolerancji, które są plagą w naszym społeczeństwie. Z perspektywy mojego dziecka (siedmiolatki), które posiada niezwykłe pokłady empatii i w czasie sceny gdzie "koledzy" znęcają się nad małym lisem, bo jest drapieżnikiem i jest inny, zarządziła wyjście z kina i powiedziała, że "Zwierzogrodu" nie obejrzy nigdy więcej.

* wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony www.filmweb.pl