Hrabia Henryk Neville udaje się do wróżki, ale nie z własnej nieprzymuszonej woli i z chęci poznania własnej przyszłości. Jego najmłodsza córka, o jakże poważnym imieniu Sérieuse (Poważna) ucieka z domu. Hrabia odnajduje ją właśnie u wróżki, która przepowiada mu, że w czasie najbliższego przyjęcia uśmierci jednego ze swoich gości. Co zrobić z taką przepowiednią? Walczyć z przeznaczeniem, czy może zacząć wybierać ofiarę?
Moje pierwsze spotkanie belgijską pisarką, tworzącą w języku francuskim Amelie Nothomb, mimo że bardzo krótkie, uważam za wyjątkowo udane. Styl pisarki ma w sobie coś oryginalnego, być może jest to zasługa jej poczucia humoru o czarnym zabarwieniu i dużej dawki absurdu. W "Zbrodnia hrabiego Neville" nie brak zarówno humoru, ironii jak i groteski. Już sam dylemat przed którym stawia swojego bohatera autorka jest wyjątkowo niedorzeczny.
Hrabia Henryk Neville ma nie lada problem. Usłyszawszy przepowiednie wróżki początkowo wpada w przerażenie, ale im głębiej się nad tym zastanawia tym bardziej przeznaczeniu próbuje pomóc.
No dobrze mordercę już znamy, ale kto ma zostać ofiarą? Z pewnością wśród gości znalazłby się ktoś, za kim nikt by nie płakał, ba nawet odczuł ulgę. Ale co ludzie powiedzą? Takie faux pas i to jeszcze popełnione przez gospodarza imprezy. Intryga wymyślona przez autorkę jest bardzo niekonwencjonalna i nietypowa jeśli chodzi o kryminał.
Tak jak intryga, która wymyka się wszelkim schematom, również bohaterowie tej mikropowieści są równie osobliwi. Wyjątkowo ekscentryczni, przerysowani i bardzo wyraziści.
"Zbrodnia hrabiego Neville'a" to nie tylko niekonwencjonalny kryminał, ale również świetna satyra na arystokrację. Szlachcice przez cały rok potrafią przymierać głodem, zadłużają się, tylko po to by w myśl przysłowia "zastaw się, a postaw się" wydać przyjęcie, które wprawi w osłupienie gości. I choć w przedstawionym przez Nothomb obrazie szlachty nie brak sarkazmu i ironii, trudno odmówić autorce trafności spostrzeżeń.
Pisarka zachwyca językiem, przede wszystkim błyskotliwymi i dowcipnymi dialogami. Sama fabuła choć jednowątkowa potrafi skutecznie zaintrygować i wciągnąć, ciężko rozgryźć w jakim kierunku potoczy się akcja, nawet przeznaczenie jeśli je znamy potrafi nieźle zaskoczyć. Absurd goni absurd, ironia i czarny humor w najlepszym wydaniu.
"Zbrodnia hrabiego Neville" to bardzo przyjemna, nieprzewidywalna i pełna niedorzeczności słodko gorzka historia. Krótka i treściwa, w sam raz na jedno posiedzenie, poważnie niepoważna lektura.
Zbrodnia hrabiego Neville'a, Amelie Nothomb, Wydawnictwo Literackie, 2016, ss. 112
No dobrze mordercę już znamy, ale kto ma zostać ofiarą? Z pewnością wśród gości znalazłby się ktoś, za kim nikt by nie płakał, ba nawet odczuł ulgę. Ale co ludzie powiedzą? Takie faux pas i to jeszcze popełnione przez gospodarza imprezy. Intryga wymyślona przez autorkę jest bardzo niekonwencjonalna i nietypowa jeśli chodzi o kryminał.
Tak jak intryga, która wymyka się wszelkim schematom, również bohaterowie tej mikropowieści są równie osobliwi. Wyjątkowo ekscentryczni, przerysowani i bardzo wyraziści.
"Zbrodnia hrabiego Neville'a" to nie tylko niekonwencjonalny kryminał, ale również świetna satyra na arystokrację. Szlachcice przez cały rok potrafią przymierać głodem, zadłużają się, tylko po to by w myśl przysłowia "zastaw się, a postaw się" wydać przyjęcie, które wprawi w osłupienie gości. I choć w przedstawionym przez Nothomb obrazie szlachty nie brak sarkazmu i ironii, trudno odmówić autorce trafności spostrzeżeń.
Pisarka zachwyca językiem, przede wszystkim błyskotliwymi i dowcipnymi dialogami. Sama fabuła choć jednowątkowa potrafi skutecznie zaintrygować i wciągnąć, ciężko rozgryźć w jakim kierunku potoczy się akcja, nawet przeznaczenie jeśli je znamy potrafi nieźle zaskoczyć. Absurd goni absurd, ironia i czarny humor w najlepszym wydaniu.
"Zbrodnia hrabiego Neville" to bardzo przyjemna, nieprzewidywalna i pełna niedorzeczności słodko gorzka historia. Krótka i treściwa, w sam raz na jedno posiedzenie, poważnie niepoważna lektura.
Zbrodnia hrabiego Neville'a, Amelie Nothomb, Wydawnictwo Literackie, 2016, ss. 112
Cieszę się, że napisałaś o tej książce. Zaintrygowała mnie okładka, ale nigdy nie mam czasu jej poszukać i przeczytać.
OdpowiedzUsuńLektura dosłownie na jedno popołudnie, jeśli kiedyś wpadnie Ci w ręce nie wahaj się się ani chwili.
Usuńmam ją od dawna w planach, bardzo mnie ciekawi, bo lubię takie pełne absurdu i ironii książki. pozdrawiam :)
OdpowiedzUsuńJa się zbierałam dość długo, jak widziałam ją w zapowiedziach jakoś mnie nie ruszyła, dopiero jak przeczytałam kilka opinii stwierdziłam, że to jest to i miałam rację. Jeśli lubisz niedorzeczności i absurd tutaj odnajdziesz go w satysfakcjonującej dawce.
UsuńHmm...Recenzja bardzo ciekawa, jednak ksiązka chyba nie dla mnie ;/ I nie cierpię takich okładek, więc nic mnie nie zachęca do niej ;/ Oprócz Twojej opinii :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam cieplutko :)
kasi-recenzje-ksiazek.blogspot.com
Okładka jest specyficzna, nijak się ma do samej treści książki. A na okładce nietypowo bo sama autorka. Pomijając okładkę to zawartość jest całkiem przyjemna, jeśli lubisz przebywać w oparach absurdu i czarnego humoru. Pozdrawiam serdecznie.
UsuńCieszę się, że Ci się spodobała.
OdpowiedzUsuńTak myślałam, że trafi w Twój gust :)
Twoja opinia była takim "kopem" by w końcu po "Zbrodnię..." sięgnąć, bawiłam się wybornie, więc dziękuję :)
UsuńKsiążka niepozorna, a zbiera takie dobre opinie. Cieszy mnie, że Ci się podobala. Wiem już, że warto po nią sięgnąć :)
OdpowiedzUsuńNiepozorna, ale bardzo oryginalna i ciekawie napisana, przez to tak intrygująca.
OdpowiedzUsuń