Okruchy dnia, Kazuo Ishiguro- recenzja #71

"Okruchy dnia"  Kazuo Ishiguro to jedna z nielicznych powieści którą odkryłam na długo po obejrzeniu filmu z niezwykłą rolą Anthonego Hopkinsa. Zarówno książka jak i ekranizacja są to dzieła wyjątkowe i godne uwagi.

A swoją powieścią autor zabrał mnie w cudowną, brytyjską i sentymentalną podróż.

Narratorem powieści jest kamerdyner Stevens, które swoje najlepsze lata poświęcił służbie u lorda Darlingtona. Pracę i zawodowe obowiązki stawia na pierwszym miejscu. Po śmierci swojego chlebodawcy dalej prowadzi jego dom. Podczas urlopu w czasie którego wyjeżdża do Kornwalii. Podróż mająca początkowo na celu namówienie dawnej gospodyni panny Kenton do powrotu do pracy, zamienia się w podróż w głąb siebie. Stevens rozpamiętuje przeszłość, analizuje minione wydarzenia i zdaje sobie sprawę, że utracił najlepsze lata swojego życia, tracąc szansę na szczęście w życiu osobistym. 

Stevens jest jedną z najbardziej tragicznych postaci, jakie miałam zaszczyt spotkać w literaturze. Bezwarunkowo oddany swojemu pracodawcy, wypełniający wszystkie jego polecenia, zaangażowanego. Za najważniejsze cechy w swoim zawodzie uważa godność leżącą w niekwestionowanej lojalności wobec swego pracodawcy i dumę, o których nigdy nie wolno mu zapomnieć, a które pozwoliły mu żyć w przeświadczeniu, że to co robi jest słuszne.

Kamerdyner próbuje tłumaczyć swoje wybory i decyzje. Na wszystko patrzy jednak przez pryzmat swojej godności i swojej służby. Nie potrafi przyznać się sam przed sobą do błędów jakie popełnił, do utraty własnego zdania, do zatracenia swojego ja.

Stevens powoli i boleśnie dostrzega przepaść jaka dzieli obraz swojego prawdziwego życia a iluzją w jakiej żył. Zdaje sobie sprawę, że oddał siebie człowiekowi, który nie był tego wart i najgorsze, że był to jego własny wybór.

 Powieść pozwala nam na refleksję, że na nasze życie składają się tytułowe okruchy, resztki dnia, ale trzeba umieć i chcieć je dostrzec. Szczęściem mogą być ulotne chwile, które tak łatwo jest przegapić. Tak łatwo jest utracić miłość, by dopiero po latach dostrzec swoją głupotę. Co zostaje nam pod koniec dnia po tym jak zmarnowaliśmy miłość albo życie?

Historia Stevensa przypomina o tym jak ważne jest by żyć swoim życiem.

 

"Okruchy dnia" Kazuo Ishiguro to hipnotyzujące arcydzieło. Niezwykle sugestywne, subtelna, napisana przepięknym eleganckim językiem oddającym klimat brytyjskiej powściągliwości.

To opowieść o poszukiwaniu czegoś bezpowrotnie utraconego w życiu, o pamięci i jej nieuchwytnej zawodności.

Niesamowita powieść o dążeniu do szczęścia. Polecam.

Okruchy dnia, Kazuo Ishiguro, Wydawnictwo Albatros, 2008, ss.304

moja subiektywna ocena: +5/6