Obejrzane w międzyczasie #5- maj 2016

Tym razem poznacie gust filmowy mojego męża, bo w zasadzie każdy z filmów, który obejrzałam, wybierała moja lepsza połowa. Jedynie "Łowcę Androidów" obejrzałam pod wpływem lektury "Nakręcanej dziewczyny" Paula Bacigalupiego.
Filmowo to był wyjątkowo udany miesiąc, dwa długie weekendy zrobiły jednak swoje.

 Zapraszam na filmowe podsumowanie maja.



Cloverfield Lane 10 (2016) w reżyserii Dana Trachtenberga
Zaczynam od całkiem przyzwoitego thrillera sci- fi, odwołującego się do amerykańskich lęków przed bombą atomową i inwazją obcych. Po wypadku samochodowym Michelle odzyskuje przytomność w podziemnym schronie. Howard ( w tej roli John Goodman) twierdzi, że ocalił jej życie, gdyż w wyniku ataku chemicznego na powierzchni nikt nie jest w stanie przeżyć. Przerażona kobieta, nie chce dać wiary wyjaśnieniom Howarda, poniekąd słusznie bo wygląda i zachowuje się jakby miał coś na sumieniu. Za wszelką cenę próbuje ze schronu atomowego uciec.
Bardzo kameralny dreszczowiec, bo to kino w zasadzie  trzech aktorów, z rewelacyjnym Goodmanem na czele. Bardzo mroczny, trzyma w napięciu od samego początku. Brawa za scenariusz, bo twórcy mieszają w głowie tak bardzo, że nie nie sposób odgadnąć jakie są prawdziwe intencje Howarda i o co w tym wszystkim chodzi. Dawno nie czułam się tak zrobiona w trąbę i to wielokrotnie.  Niestety finał mnie rozczarował.  Warto obejrzeć, a na zakończenie spojrzeć z przymrużeniem oka.

Hot fuzz- Ostre psy (2007) w reżyserii Edgara Wrighta

Nicolas Angel  ( w tej roli Simon Pegg) policjant będący wzorem cnót i etyki, zostaje przeniesiony z Londynu do sennego Gloucestershire w Stanford.  W miasteczku mają miejsce makabryczne morderstwa, na które lokalni reagują jedynie wzruszeniem ramion i słowami, że wypadki się zdarzają. Angel staje przed nie lada zadaniem, by przekonać policjantów, że mają do czynienia z seryjnym mordercą, tym bardziej, że mieszkańcy mają swoje mroczne sekrety.
Brytyjski humor, z niezawodnym duetem Pegg i Frost to recepta na udaną komedię. Pełna gagów, brytyjskiego humoru, który momentami przekraczał moją tolerancję na absurd,  prawdziwa jazda bez trzymanki.  "Hot fuzz" to specyficzny hołd  (albo jak kto woli wyśmianie) dla najlepszych filmów z gatunków kina akcji, w której aktorzy przez cały czas potrafią zachować pokerową twarz. Film, który potrafi doprowadzić do łez, ze śmiechu oczywiście.



Lobster (2015) w reżyserii   Yorgosa Lanthimosa
W kategorii najdziwniejszy obejrzany przeze mnie film Lobster ma na razie pierwsze miejsce. Akcja filmu ma miejsce w przeszłości, gdzie społeczeństwo nie akceptuje ludzi samotnych. Samotni są aresztowani i przenoszeni do Hotelu, gdzie mają jedynie 45 dni na znalezienie partnera, bo jak nie....
Nie jest to klasyczna dystopia, niby film fantastyczny, ale akcja toczy się we współczesnym świecie, jedynie zmienione zostały reguły gry. Ten film ma w sobie coś z komedii, ale komedią do końca nie jest, bo niepokój towarzyszył mi równie często. Najbardziej przerażały mnie postacie, ludzie zachowują się tutaj jak maszyny, bez uczuć, bez emocji, ciężko się z nimi utożsamiać. Reżyser wykreował dziwny, nierealny świat, ale daje do myślenia. Oglądając chore wydawało mi się że o dobieraniu się w pary decyduje drobne podobieństwo w wyglądzie czy jedna cecha charakteru, ale przy głębszym zastanowieniu się bardzo dziwne nie jest. Świetny duet Colina Farrella i Rachel Weisz, dziwny i wyjątkowy bo pokazali chemię bez chemii. Z pewnością nie jesr to kino z gatunków  żyli długo i szczęśliwie.

Łowca androidów (1982) w reżyserii Ridleya Scotta

Klasyk, który ma tyle lat co ja, a który kompletnie się nie zestarzał (tak jak ja:)
Rick Deckard, jest łowcą replikantów, którzy bo buncie maszyn na pozaziemskiej kolonii mają zakaz przebywania na Ziemi, złamanie zakazu, skutkuje odesłaniem na emeryturę, czyli eliminacją. Deckard otrzymuje zadanie złapania grupy replikantów, którzy uciekli z pozaziemskiej kolonii. Tyle o fabule. Rewelacyjny film, począwszy od fabuły, przez postacie, efekty specjalne, po genialną muzykę stworzoną przez Vangelisa. I najważniejsze dzieło Scotta ( bo trudno nazwać je inaczej) jest wciąż aktualne, opowiada o tolerancji, o szacunku, pyta o granicę człowieczeństwa i o to czy mamy prawo bawić się  w Stwórcę. Teraz tylko muszę nadrobić "Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?" Philipa K. Dicka na podstawie której powstał obraz Scotta. A "Łowcę androidów" polecam.




Gry wojenne (1983) w reżyserii Johna Badhama

Kolejne amerykańskie kino o lęku przed bronią atomową
David ( w tej roli Matthew Broderick) w poszukiwaniu nowych gier komputerowych nieświadomie włamuje się do wojskowego systemu operacyjnego i uruchamia grę, którą Pentagon używa jako symulatora globalnej wojny atomowej. David  sprawia że siły zbrojne USA zostają postawione w stan najwyższej gotowości bojowej.
Przyzwoite kino, ogląda się  z pewną nostalgią: system operacyjny DOS, dyskietki, oraz magiczne zdanie:  nie wiem o co chodzi, ale gra jest świetna.  Mimo, że film kilka lat już ma to ząb czasu go nie dosięgnął.










Misery (1990) w reżyserii Roba Reinera
Bardzo rzadko oglądam  ekranizacje, tym bardziej Kinga, po których wiem, że będą ciary, ale było warto, choć Kathy Bates nie raz będzie mnie nawiedzać w czasie najgorszych koszmarów.
Paul Sheldon (James Caan), pisarz, autor popularnego cyklu o Misery ulega wypadkowi samochodowemu. Pomocy udziela mu Annie Wilkes ( w tej roli Kathy Bates), była pielęgniarka, która jest wielką fanką Sheldona, nie do końca zwyczajną fanką...
Bardzo dobra ekranizacja, jednej z najlepszych książek Kinga.  "Misery" to kino, które potrafi przerazić i przestraszyć. Największa w tym zasługa duetu aktorskiego Caan i Bates, gdzie Kathy Bates stworzyła jedną z najlepszych filmowych kreacji, za którą jak najbardziej zasłużenie została uhonorowana statuetką Akademii Filmowej. Świetny, choć moje słabe nerwy pozostały lekko zszargane.





*wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony filmweb.pl