W "Ukochanym równaniu profesora" bohaterowie nie mają imion. Poznajemy Profesora, wybitnego matematyka, który w wyniku doznanego w latach siedemdziesiątych wypadku, pamięta tylko wydarzenia do 1975 roku i ostatnie 80 minut swojego życia, potem taśma pamięci wyłącza się i nadpisuje samą siebie nowymi wydarzeniami. Pewnego dnia w progu jego domu pojawia się nowa gosposia z synem, pieszczotliwie nazwanym przez Profesora, Pierwiastkiem. Na nawiązanie relacji mają dokładnie osiemdziesiąt minut, potem muszę odbudować ją na nowo. Pomoże im w tym matematyka i baseball.
Nie można opowieści Yōko Ogawy odmówić uroku i bijącego od niej ciepła, spokoju, czułości, delikatności, z którą autorka maluje portrety swoich postaci jak i wydarzenia. Kameralna historia, w której gosposia każdego dnia musi przedstawiać się ekscentrycznemu profesorowi, jakby widzieli się pierwszy raz w życiu, pamięć płatająca figle i niezwykła przyjaźń, której fundamentem są równania matematyczne i baseball, ma w sobie coś czarującego. Autorka sprawia również, że królowa nauk, matematyka, świat liczb pierwszych, zaprzyjaźnionych, doskonałych, bliźniaczych, wzorów , przypomina poezję, jest sposobem na wyrażenie najbardziej subtelnych uczuć i staje się sposobem na samotność, kluczem do nawiązania relacji.
Niestety w powieści Yōko Ogawy nie odnajdziemy Japonii, ta historia niekoniecznie musi dziać się w Kraju Wschodzącego Słońca, może mieć miejsce w każdym innym na świecie, brakuje w niej lokalnego kolorytu, choćby małej niewielkiej wzmianki, czy odniesienia do tamtejszej kultury, zapachu kwiatu wiśni, aromatu zielonej herbaty, a unoszący się zapach pieczeni wołowej i rozmów o baseballu, nijak nie kojarzą się z Japonią.
Największym zarzutem, jaki mam wobec "Ukochanego równania profesora" jest to, że brakuje tej powieści głębi, przesłania, mądrości, która sprawiłaby, że po jej lekturze zostanie coś więcej niż wspomnienie lekkiej i ciepłej historii. Szkoda, bo sam pomysł na książkę, w której główny bohater pamięta jedynie ostatnich 80 minut swojego życia jest bardzo ciekawy i daje duże pole zarówno do literackiej zabawy, jak filozoficznych rozmyślań. Tych ostatnich brakowało mi najbardziej i niestety w moim odczuciu potencjał tej historii nie do końca został wykorzystany.
Trudno jest mi wystawić "Ukochanemu równaniu profesora" jednoznaczną ocenę. Od tej książki bije wewnętrzny blask, spokój, nadzieja i pocieszenie że tak długo jak mamy bliskich ludzi wokół siebie wszystko można zbudować na nowo. Zdecydowanie brakuje w niej przesłania, które pozwoliłoby powieści Yōko Ogawy zakotwiczyć w mojej pamięci na dłużej.
A może wam uda się odnaleźć w niej głębię, której ja nie potrafiłam dostrzec.
Informacje o książce:
Autor: Yōko Ogawa
Tytuł: Ukochane równanie profesora
Tytuł oryginału: Hakase no ai shita sūshiki, 博士の愛した数式,
Przekład: Anna Horikoshi
Wydawnictwo Tajfuny
Miejsce i data wydania: Warszawa, 2019
O "Ukochanym równaniu profesora bardziej pochlebnie napisały:
Księgarka na regale
Jeden Akapit
Niestety w powieści Yōko Ogawy nie odnajdziemy Japonii, ta historia niekoniecznie musi dziać się w Kraju Wschodzącego Słońca, może mieć miejsce w każdym innym na świecie, brakuje w niej lokalnego kolorytu, choćby małej niewielkiej wzmianki, czy odniesienia do tamtejszej kultury, zapachu kwiatu wiśni, aromatu zielonej herbaty, a unoszący się zapach pieczeni wołowej i rozmów o baseballu, nijak nie kojarzą się z Japonią.
Największym zarzutem, jaki mam wobec "Ukochanego równania profesora" jest to, że brakuje tej powieści głębi, przesłania, mądrości, która sprawiłaby, że po jej lekturze zostanie coś więcej niż wspomnienie lekkiej i ciepłej historii. Szkoda, bo sam pomysł na książkę, w której główny bohater pamięta jedynie ostatnich 80 minut swojego życia jest bardzo ciekawy i daje duże pole zarówno do literackiej zabawy, jak filozoficznych rozmyślań. Tych ostatnich brakowało mi najbardziej i niestety w moim odczuciu potencjał tej historii nie do końca został wykorzystany.
Trudno jest mi wystawić "Ukochanemu równaniu profesora" jednoznaczną ocenę. Od tej książki bije wewnętrzny blask, spokój, nadzieja i pocieszenie że tak długo jak mamy bliskich ludzi wokół siebie wszystko można zbudować na nowo. Zdecydowanie brakuje w niej przesłania, które pozwoliłoby powieści Yōko Ogawy zakotwiczyć w mojej pamięci na dłużej.
A może wam uda się odnaleźć w niej głębię, której ja nie potrafiłam dostrzec.
Informacje o książce:
Autor: Yōko Ogawa
Tytuł: Ukochane równanie profesora
Tytuł oryginału: Hakase no ai shita sūshiki, 博士の愛した数式,
Przekład: Anna Horikoshi
Wydawnictwo Tajfuny
Miejsce i data wydania: Warszawa, 2019
O "Ukochanym równaniu profesora bardziej pochlebnie napisały:
Księgarka na regale
Jeden Akapit
Raczej nie jest to książka dla mnie. 😊
OdpowiedzUsuńDziękuję za podlinkowanie mojego tekstu! Mogę się zgodzić z tym, co napisałaś, że to nie jest książka, która na zawsze wyryje się czytelnikowi w pamięci. Jednak jest to ciepła opowieść i jeśli ma się akurat zły czas, to jest bardzo dobra lektura, taka ku pokrzepieniu serc.
OdpowiedzUsuńA co do braku "japońskości", dla mnie to jest trochę zaleta w stosunku do tej opowieści, bo pokazuje jej uniwersalność, że ta historia mogłaby dziać się wszędzie. Aczkolwiek wstawki baseballowe też nieco mnie wybijały z tego, że czytam książkę, której akcja dzieje się w Japonii ;)
Tak jak już pisałam, według mnie to jest taka książka, która dobrze się sprawdzi na doła, kiedy potrzebna jest lektura uświadamiająca, że mimo wszystko świat i ludzie nie są tacy źli ;)